DİVAN EDEBİYATI AKIMLARI
Sebk-i Hindi Akımı
*Hint tarzı ya da Hint yolu anlamındadır.
*Türk edebiyatında 17. ve 18. yüzyıllarda etkili olmuş bir akımdır.
*Şiirde anlam derinleştirilmiş ve şiirde kapalı bir anlam benimsenmiştir.
*Az sözle çok şey anlatmak önemlidir.
*Herkesçe bilinmeyen mazmunlar, yeni mecazlar kullanılmıştır.
*İnsan ruhunun çektiği acılar dolayısıyla da tasavvuf bu tarz şiirlerin ana konusunu oluşturur.
*Söz ahengini önemsemek ve şiirde musiki oluşturmak amaçlanmıştır.
*Temsilcileri: Neşati, Naili, Şeyh Galip
Türkî-i Basit Akımı
*15. yy’da divan şairi Necati’nin başlattığı bir akımdır.
*Mahalli konular, günlük yaşayış şiire girmiştir.
*Soyuttan çok somut güzeller ve güzellikler işlenmiştir.
*Günlük konuşma dili, deyim ve atasözleri şiirde kullanılmıştır.
*Nedim, halk şiirindeki türküye yakın olan “şarkı” türüne en çok örnek veren şair olarak bu akımın en önemli temsilcisi olmuştur.
*Nedim şiirlerinde İstanbul’un somut güzelliklerini, eğlence ve gezinti yerlerini divan şiirine sokmuş; Baki gibi İstanbul Türkçesini şiir dili olarak kullanmıştır.
*Temsilcileri :Necati, Baki, Nedim, Şeyhülislam Yahya ve Enderunlu Vasıf’tır.
Hikemi (Hakimane) Şiir
*Düşünceye ağırlık veren, okura yol gösteren şiirlerdir.
*İnsanı, dünyayı, olayları değerlendiren çeşitli konular işlenmiştir.
*Anlatım kısa ve özlüdür.
*Daha öncesinde böyle şiirler yazılmakla birlikte akım olarak ortaya çıkması 17. yy’da olmuştur.
*En önemli temsilcisi Nabi’dir. “Nabi Ekolü” olarak da bilinen hikemi şiirlerin önemli diğer temsilcisi 18. yy divan şairlerinden Koca Ragıp Paşa’dır.
